7e IJsselmeerronde 2005

< terug

Mario Reijne zette het record scherper op 13 uur! (start en finish in Kampen | afstand 245 km)

Om 02:45 ging de wekker in Herberg “De zotte Stepper”, zoals mijn residentie tijdelijk omgedoopt voor de IJsselmeerronde. De herberg had 4 gasten. 3 ervan gingen deze monstertocht rijden op de step en 1 ervan zou de volgauto bemannen. Iedereen voorzichtig gewekt en ontbijttafel klaargemaakt. Een voor een kwamen de steppers naar beneden. De stemming was zoals je kunt verwachten als je om 03:00 uit je bed getrommeld wordt. Na een ontbijtje werden de spullen in de volgauto gedropt en werd de warming-up gedaan; steppend naar de start van de tocht. De winkelstraat van Kampen lag er vredig bij, totdat ik met onze volgauto/bus verscheen. Iets zegt me dat ik geen vrienden heb gemaakt die ochtend. Op de startzone was al behoorlijke bedrijvigheid; volgauto’s werden volgepakt, er werd koffie geschonken en de laatste kroeggangers bleven toch nog even verbaasd naar dit schouwspel kijken. Om 04:00 klonk het startschot en het spektakel was begonnen. De deelnemers: Gerrit Jan Beldman, Herman Gooiker, Jac Postma, Mario Reine, Roel van der Velde, Peter Bomas, Hermien Koers, Hans Weda, Gerard van Oorschot en Kees Flipsen,

Het tempo lag in het begin redelijk hoog. Iedereen is dan nog fris en monter. Gelukkig is er dan Gerrit Jan Beldman die dan uit ervaring weet dat je niet al te gek moet beginnen. Hij zorgt ervoor dat het tempo wat getemperd wordt en met een gangetje van ca 18 km/h hobbelen we naar Emmeloord. Wat al de hele nacht zat te dreigde, breekt dan ook los; regen en onweer. Onmiddellijk krijg ik flashbacks van vorig jaar. In Emmeloord is de eerste stop. Onder de luifel van een chinees restaurant wordt geschuild en kleding gewisseld. De stemming is ondanks de regen goed en men gaat dan al weer snel van start.

Mario Reijne popelt om verder te gaan en regelmatig zie je hem een stukje vooruit rijden, in de hoop dat het tempo wat omhoog gaat. Mario heeft een missie; de snelste IJsselmeerronde ooit rijden. Al snel besluit hij om alleen verder te gaan. Hij heeft een eigen volgauto mee en ook de organisatie stuurt een auto om hem te begeleiden. De overige steppers bleven vooralsnog bij elkaar.

De wind is behoorlijk stevig en tot aan de afsluitdijk is die vaak pal tegen. Ook blijft het nog doorregenen en dat maakt de zaak ook niet prettiger. Voor Mario geen beletsel om stevig door te tuffen en de organisatie is verbaasd dat hij dit tempo nu al rijdt. Als dat maar goed gaat. Inmiddels is het peloton opgesplitst in 2 groepen. Niet erg, zo rijdt iedereen in zijn eigen gewenste tempo, en dat is altijd beter dan jezelf inhouden of juist boven je macht rijden.

Een beetje vertwijfeling
Op de dijk bij Stavoren staat een stevige wind. De steppers hebben het flink zwaar. Ook zie je bij een aantal een beetje vertwijfeling; hoe is de wind op de afsluitdijk? Bij Makkum wordt even gerust en de eerste spieren worden gemasseerd. Mario is al halverwege de afsluitdijk, en de masseurs moeten zich nog haasten om op tijd in Den Oever te zijn. Een telefoontje naar de volgauto van Mario leert ons dat de wind op de dijk gunstig is. Met dit goede nieuws stappen de steppers op de step en gaan op pad naar Kornwerderzand. Voor mij is dat het signaal om eens even een kleine pauze te nemen. Ik zet de volgauto even netjes weg en ga op pad naar een cafeetje.

Een lekker kopje koffie en een stukje appeltaart besteld. Die wordt gebracht door een praatgrage serveerster en al snel komt ze erbij zitten. Na even gezellig gekeuveld te hebben. Was het toch ook voor mij tijd om weer op pad te gaan. De gezellige serveerster bedankt voor de (gratis!!) consumpties en mijn high-tech volgauto weer opgestart.

De steppers stoven over de dijk heen en dat was precies wat een paar van hen nodig had. Even tijd voor een belrondje (uiteraard handsfree). Mario had de massagepost overgeslagen en was na een korte stop weer doorgegaan. Jemig, wat gaat die man hard!! Volgauto nummer 2 wist me te vertellen dat de massagepost klaar was om de steppers te ontvangen. Den Oever is de lange stop tijdens deze tocht. Het is ook ongeveer halverwege de tocht.

Hier is gelegenheid om wat te drinken, je spieren te laten verzorgen/martelen (het is maar net hoe je het ervaart) Ook de begeleiders is dit een welkome pauze.

Hans van den Berg heeft de hele tocht op de motor gereden. Ook niet bepaald easy riding. Een lekkere uitsmijter en een kop koffie. Dat ging er wel in.

Vervolgens weer op pad. De wind was nog iets doorgedraaid, waardoor ook naar Medemblik de wind schuin achter was. Dat is absoluut geen minpunt. Tot onze schrik hoorden we dat Mario nog steeds met moordend tempo doordenderde en inmiddels al de dijk van Enkhuizen-Lelystad was opgereden.De masseurs moesten zich nu gaan haasten om op tijd in Lelystad te zijn.

Er had zich 1 stepper los gemaakt van het peloton; Jac Postma. Hij was op jacht naar Mario en ook hij denderde stevig door. Dit kon nog wel eens een leuke wedstrijd gaan worden. De overige steppers waren in 2 groepjes opgesplitst. De steppers hadden een relatief rustige tocht met nauwelijks problemen. De volgauto’s hadden wat meer problemen. Iedere auto had spullen voor een aantal steppers aan boord. De indeling was gebaseerd op de groepsindeling tot aan de afsluitdijk. Na de afsluitdijk zijn de groepjes door elkaar gehusseld en zijn Jac Postma en Herman Gooiker op eigen kracht verder gegaan. Jac met eigen volgauto, Herman zonder.

een k-dijk
Het volgende doel was Lelystad. Die dijk blijft een kl**te-dijk. Op het moment dat je denkt “Ik ben er bijna”, maakt hij een leuke bocht en moet je nog een stuk. Gelukkig is na de dijk weer een langere rustpauze met massagemogelijkheid. Daar werd ook weer gretig gebruik van gemaakt, alleen niet door Mario en Jac. Beide stepten op hoog tempo door.

Vanaf Lelystad naar Kampen lijkt maar een klein stukje, maar het is altijd nog zo’n 50 kilometer. Mede door goede conditie en goede verzorging was iedereen nog redelijk fit in Lelystad. Uiteraard was het goede er zo langzamerhand wel af, maar men reed niet op het tandvlees (of men kon heel goed toneelspelen).

Uiteindelijk kwam Mario in een tijd van 13 uur en 2 minuten aan in Kampen. Het vorige record stond op 13 uur en 50 minuten :Andre Visscher en Peet de Graaf). Jac heeft Mario niet kunnen inhalen, mede doordat hij in Dronten even de weg kwijt was (letterlijk) hij finishte een half uur na Mario. Hermien heeft haar eigen tijd van 2 jaar geleden scherper gezet: 15 uur en 32 minuten. De laatsten kwamen na 16 uur en 38 minuten binnen. Concluderend kunnen we zeggen dat dit weer een prachtig evenement is geweest.

Grote bewondering voor de kanjers die het toch maar weer geflikt hebben.
Totaaloverzicht binnenkomst :

Mijn bijzondere dank gaat uit naar Restaurant Den Oever en voor fysiotherapie-praktijk Myosotis in Kampen voor het beschikbaar stellen van de massage-ruimtes. En natuurlijk dank aan het team van Amica Manu voor de geweldige support en verzorging van de deelnemers. Autobedrijf Selles Kamperzeedijk had weer een uitstekende volgauto beschikbaar gesteld.

Het bijeengestepte sponsorgeld voor Amnesty International (support our fight for human rights) tijdens de edite 2005 is 724,30 euro!. Veel dank namens Amnesty aan alle mensen die geld ingezameld of gestort hebben. Amnesty International: support our fight for human rights.

Organisatie editie 2005
Met dank aan de supposten, familieleden, mensen in de karavaan, op start en finishlokatie. Met dank aan de helpers: Hans, Marja, Dick, Gerben, Eric, Linda, Arnold, PieterJan, Mireille, Thijza, de masseurs van Amica Manu en iedereen die verder meegereden of meegeholpen heeft...