IJsselmeerronde 2007

< terug

De gestepte tijden tijdens de 9e editie in 2007:

Sponsorgelden:
Er zijn in 2007 totaal € 937,90! aan sponsorgelden binnen gekomen tijdens de tocht voor Amnesty International. Dank voor jullie support voor de mensenrechtenstrijd wereldwijd!

Het IJsselmeerrecord aan flarden gestept tijdens de Kick for human rights 2007!

Op zaterdag 23 juni 2007 hebben acht helden deIJsselmeerronde op de step volbracht. Peter Groeneveld, Marco Grevel, Wenda Zuiddam, Marc Ypma, Mario Reijne, Gerrit Jan Beldman, Peter Bomas en Johan Vogelzang hebben op deze dag een topprestatie geleverd. Bovendien verpulverde Peter Groeneveld het bestaande record van Mario Reijne. Klik hier voor het foto verslag van 2007.

Herberg “de Zotte Stepper” Zaterdagochtend 23 juni om 03.00 u.: PIEP PIEP PIEP. Ik ben wel eens prettiger wakker geworden. Snel douchen en aankleden en vervolgens ontbijt klaar te zetten voor mijn gasten. Herberg “De zotte stepper” was weer volgeboekt. Eén voor één kwamen ze fris en fruitig uit hun bed. Wenda Zuiddam, vader Zuiddam, Marco Grevel en Marc Ypma.

Zo mooi als het weer de vorige dag was, zo neerslachtig is het die ochtend. Een regenbui hangt boven Kampen. Zo’n bui die niet heel hard gaat, maar waar je wel heel erg nat van wordt. De “veteranen” Marc en Marco kijken al bezorgd; dit lijkt wel heel erg op het vorige jaar. 03.30 u.: tijd om naar de startlijn te gaan. De eerste meters op de step die ochtend en, helaas, direct al in de regen.

De start-finishzone is al vol bedrijvigheid; Mario Reijne, Peter Groeneveld, Peter Bomas, Johan Vogelzang en Gerrit Jan Beldman staan al klaar. Een late kroegganger kijkt verbaasd naar de bedrijvigheid en denkt bij zichzelf dat hij dat laatste pilsje beter had kunnen laten staan. Want allerlei mensen op een step; dat is ongetwijfeld gezichtsbedrog als gevolg van dat laatste pilsje. Er is enige nervositeit binnen de organisatie, want twee volgauto’s zijn nog niet aanwezig. Bellen helpt niet: voicemail. Potverdriejandubbeltjes nog aan toe !!!!! Besloten wordt dat we niet op ze blijven wachten en de steppers weg gaan schieten.

Op de klokslag van 04.00 u. gaan de steppers de nacht in. Het is ieder jaar hetzelfde liedje Het is al snel droog en de bewolking trekt ook al snel weg. Langzaam wordt het licht en ontwaakt de wereld. Een prachtig gezicht om een nieuwe dag te zien beginnen, terwijl je op je steppie door de Noordoostpolder rijdt. Het gaat hard. Vijf van de acht hebben het tempo er goed inzitten en al snel moeten Wenda, Gerrit Jan en Johan afhaken. Gerrit Jan ziet het gelaten aan. Het is ieder jaar hetzelfde liedje. Ze beginnen te snel en verbruiken teveel energie. Uiteindelijk komen ze die man met de hamer weer tegen. Maar goed, nu kan iedereen zijn eigen tempo rijden en dat heeft ook weer zijn voordeel.

Emmeloord komt in zicht voor de eerste rustpauze. Tijdens de pauze komt de sterke arm der wet even poolshoogte nemen. Leuke gasten en ze nemen de tijd om zich te laten informeren over de tocht. Ook geven ze de begeleiders tips hoe ze de steppers gemakkelijk (maar eigenlijk wel illegaal) kunnen volgen. De auto past precies tussen twee paaltjes door zeggen ze. We bedanken ze vriendelijk voor de tip. We vertellen ze maar niet dat we dit al wisten en ook ieder jaar van deze route gebruik maken.

De vijf snelle steppers gaan hard. De begeleiding die de post in Lemmer moet gaan opzetten, moet even flink doorkarren om op tijd bij de volgende tussenstop te komen. We hadden dit jaar twee auto’s die steeds haasje-over deden met het inrichten van de drinkposten. Zo had je net even wat meer tijd en is het wat minder stressen. Vooral als de groepen verder uit elkaar komen, is het erg moeilijk om dan weer op tijd klaar te staan in de volgende post. Door elkaar af te wisselen creëerden we voldoende tijd. Ondertussen gooiden Mario Reijne, Marco Grevel en Peter Groeneveld er nog even een tandje bovenop en zweepten de groep flink op. Al snel besluiten Marc Ypma en Peter Bomas hun eigen tempo te gaan rijden en vallen uit de kopgroep.

Inmiddels het al weer 07.00 u. en het lijkt een mooie dag te gaan worden. De zon komt door en alles ziet er vrolijk uit. Den Oever is de magische grens Dan komt de Afsluitdijk in zicht. Deze dijk is altijd al een scherprechter geweest en hier worden de mannen van de jongens gescheiden. Uiteraard altijd wind tegen, waarom zou het gemakkelijk gaan? Peter Groeneveld rijdt op kop, op enige afstand gevolgd door Mario Reijne en daar weer achter Marco Grevel. De timing is perfect, want er was kort daarvoor een flinke donderbui losgebarsten en die dreef net voor hen uit. Peter heeft nog een klein staartje meegekregen, maar echt veel was dat niet. Puur geluk, want het ging er stevig aan toe.

In Den Oever bereik je de magische grens.
Je bent dan halverwege de tocht. Een goed moment om je spieren te laten verzorgen en ook om de inwenige mens te versterken. Het wachten was op de eerste stepper. Deze werd hartelijk verwelkomd door ondergetekende, maar groot was mijn verbazing toen Peter vroeg: “Mag ik ook gelijk doorgaan??”. Een beetje beduusd heb ik hem daar toestemming voor gegeven. Je kunt zo’n man toch moeilijk van zijn step af sleuren. Gelukkig was Mario wel bereid om gebruik te maken van de diensten van onze fysioterapeute Hermien Koers. We hebben die massagetafel immers niet voor niets meegezeuld. Toen ontstond een ander probleem. Doordat de steppers zo snel waren, waren ze al eerder in Den Oever dan dat de keuken van het restaurant open was. Hierdoor hebben de eerste steppers de soep moeten missen. Sorry jongens! Al snel kreeg Hermien versterking van Ben Heijdeman, Greetje Schraa en nog een masseur, waarvan ik even niet meer op de naam kan komen. Masseren is een vermoeiende bezigheid en 8 personen masseren is niet echt een simpel klusje. Ben en Greetje zijn niet alleen zeer ervaren, maar geven ook massageopleidingen.

Rustpunt is van verre al zichtbaar Na de pauze in Den Oever is het deelnemersveld een beetje door elkaar geschud. Peter Groeneveld reed stug voorop en had het tempo er goed inzitten. Mario Reijne had zijn rust genomen, maar was daarna solo achter Peter aan gegaan. Marco Grevel, Marc Ypma, Peter Bomas en Wenda Zuiddam hebben op elkaar gewacht en gaan nu samen verder. Ondertussen lagen Gerrit Jan Beldman en Peter Vogelzang nog lekker op de massagetafel en lieten zich goed verzorgen. En geef ze eens ongelijk. Zij gingen daarna samen verder. Zo ging het verder langs de dijk in de richting van Enkuizen. Peter verhoogde maar weer eens de snelheid en bleef maar doordenderen. Stoppen deed hij alleen om zijn voorraden aan te vullen en een sanitaire stop. Verder bleef hij maar steppen. Dit gaat duidelijk een fantastische tijd worden. Doordat Wenda in een wat snellere groep kwam te tijden, begon het record (welke op naam van Hermien Koers staat) weer in beeld te komen. Hermien begon al te vrezen dat ze die kwijt zou raken.

De dijk Enkhuizen-Lelystad is ook weer een lastige klus. Het heeft niet de magie van de afsluitdijk, maar hij is zeker zo zwaar. Vooral het laatste stuk, waarbij je eigenlijk recht op Lelystad af lijkt te koersen, maar waar opeens een bocht in de dijk zit, waardoor je plotseling veel verder van Lelystad af bent als je graag zou willen. Wel is het rustpunt al van verre zichtbaar.

De grote straalzendertoren van KPN tekent zich duidelijk af tegen de lucht. Ook hier staat het team van Amica Manu, aangevuld met Hermien, klaar om de sporters voor de laatste 45 km op te lappen. Dat klinkt niet zo ver meer, maar als je al 200 kilometer op die step hebt gestaan, vind je 45 kilometer toch niet zo heel erg leuk meer. Maar zoals verwacht denderde Peter Groeneveld ook deze post voorbij. Slechts een korte stop voor bevoorrading en toen was hij al weer onderweg. Een ding was wel duidelijk; het Record van Mario Reijne ging eraan. En flink ook.

Die vrolijke lach
De steppers druppelden binnen en de sfeer zat er nog goed in. Ondanks dat ze al twaalf uur op die step stonden, waren er nog volop lachende gezichten. Nu heb ik Wenda nog nooit zonder een lach gezien, maar je zou toch verwachten dat er na zoveel kilometer niet veel meer te lachen valt. Blijkbaar wel, want die vrolijke lach is niet van haar gezicht geweest. De spieren werden vakkundig opgelapt en met een hapje, drankje en een bemoedigende klap op de schouder stuurden we de steppers weer de weg op. Na deze pauze volgt altijd een lastig stuk door Lelystad heen. Op dit traject kunnen de auto’s de steppers niet volgen en moeten ze dus zelf de weg zoeken. Helaas ging dat niet bepaald soepel voor Mario en zijn vrouw Margriet, die als persoonlijke begeleider in de volgauto reed. Beiden hadden moeite om de weg te vinden en dat heeft Mario veel tijd gekost. Dit had niet mogen gebeuren en volgend jaar zullen we daar een oplossing voor hebben.

De laatste steppers waren nog niet uit Lelystad vertrokken toen Peter Groeneveld reeds arriveerde aan de finish. Hij was zo snel dat er niemand klaar stond met een camera. Met een tijd van 11:37:32,76 heeft hij het oude record van 13:01:53,84 behoorlijk scherper gezet. Met een gemiddelde snelheid van maar liefst 21 kilometer per uur !!! De persoon die dit record wil verslaan zal van zeer goede huize moeten komen.

Met finish in zicht
Maar terwijl Peter nu eindelijk ging genieten van een massage en een lekkere douche, ploeterden 7 steppers nog door. Het veld lag redelijk uit elkaar. Er was geen grote groep meer. Het goede was er duidelijk af en tempo zakt wat in. Wenda had nog steeds kans om het record te verbeteren, al was het niet met zulke daverende tijden als Peter. Maar who cares; als je het record rijdt, staat die in ieder geval weer een jaar op jouw naam en een ander moet die tijd eerst maar zien te verbeteren. Ze wist bij Marc te blijven zodat ze elkaar een beetje konden steunen. Ook Peter Bomas en Marco reden met elkaar op. En zo kwamen ze in de buurt van Dronten. Voorbij Dronten sla je vervolgens rechtsaf en zie je op de borden staan: Kampen, 15 kilometer. Dat moet een geweldig gevoel geven. De finish is bijna in zicht. Vlak voor Kampen werden de steppers opgewacht door begeleidende fietsers die de steppers door de stad heen loodsten. Marco en Peter maakten er nog een klein wedstrijdje van die Peter in zijn voordeel wist te beslissen. Er was echter wel een foto finish voor nodig om dit te zien. 245 kilometer gestept en dan moet het met een fotofinish beoordeeld worden.

Dan komt Wenda over de finish. Ze kwam zes minuten tekort om het record van Hermien over te nemen. Niettemin een geweldige prestatie en niets om je voor te schamen. Heel veel respect voor deze dame! Tien minuten later kwam Marc Ypma binnen. Op het laatste stuk moest hij Wenda laten gaan. Een kik uur daarna kwamen Gerrit Jan en Johan over de streep. Moe, maar voldaan en met een lach van oor tot oor. Ze hadden het toch maar geflikt.

Respect voor Gerrit
Jan Beldman Hoewel als laatste over de finish heb ik toch zeer veel respect voor Gerrit Jan Beldman. Hij heeft al negen keer deze tocht gereden en staat daarmee bovenaan. Tijdens deze tocht is hij degene die zich over de langzameren ontfermt en ze uit de wind rijdt. Diverse steppers hebben de finish gehaald door het werk van Gerrit Jan. Ik ken geen andere stepper die zich zo vaak opoffert om een ander te kunnen helpen. Daarom maak ik een diepe buiging voor deze kanjer.

Iedereen is binnen.
De steppers konden zich gaan douchen om zich vervolgens te melden op de massagetafels. Ook de masseurs hadden er al een flinke dag opzitten, maar toch gingen ze onverminderd door. Ze hadden voor iedere stepper wel een grapje of een opbeurend woord klaar en al babbelend en masserend werden de steppers weer opgelapt. Toen iedereen huiswaarts ging, restte ons slechts het opruimen van de spullen en het leeghalen van de auto die door Autobedrijf Selles beschikbaar was gesteld.

Enkele die-hard begeleiders hebben ’s avonds nog gezellig nagepraat onder het genot van een drankje, maar ik denk dat de steppers toen al lang op een oor lagen. Naar mijn mening een zeer verdiende rust na zo’n lange dag. Nawoord De IJsselmeerronde is de langste tocht die op de Nederlandse stepkalender staat. Hij spreekt tot de verbeelding. Ook internationaal is er belangstelling voor deze tocht, maar slechts een enkele buitenlander waagt zich eraan. Wanneer je deze tocht hebt uitgereden, heb je een geweldige prestatie neergezet, waar je met recht trots op kunt zijn. Hulde aan allen die deze tocht hebben volbracht. De tocht wordt georganiseerd en begeleid door vrijwilligers. Ze hebben vele uren in dit evenement gestoken. Ze staan als eerste bij de start en ze doen als laatste het licht uit van de massageruimte. Onderweg wordt alles gedaan om het de deelnemers zo gemakkelijk mogelijk te maken. Het geeft hen voldoening wanneer alles goed verloopt en ze na afloop door de steppers worden bedankt voor hun inzet. Dit is waar ze het voor doen. Ronald de Ruyter (een NAF-lid) had geheel spontaan aangeboden een drinkpost tussen Medemblik en Enkhuizen te organiseren. Dankzij zijn inzet kon de “vaste” crew zich richten op andere zaken. Namens de organisatie wil ik hem heel hartelijk bedanken. Verder wil ik Amica Manu, Fysiotherapie Myosotis en alle helpers bedanken voor hun inzet.

Gerben Koridon

Klik hier voor het foto verslag van 2007.